Monthly Archives Lipiec 2017

Dla wychowania seksualnego ważniejsze byłoby od samego ustalenia zasięgu społecznego zjawiska onanizmu zbadanie skutków uprawiania onanizmu i opieranie na naprawdę naukowej podstawie stosunku pedagogiki do tego zjawiska. Stosunek pedagogów do problemu onanizmu w ostatnich 50 latach kształtował się od pozycji traktowania go jako największego zła wychowawczego do uznawania go za zjawisko neutralne, fizjologiczne (w krajach skandynawskich – przez niektórych badaczy -. wręcz za zjawisko pozytywne, zasługujące na upowszechnianie, zwłaszcza wśród kobiet, którym ułatwia osiąganie orgazmu we współżyciu z partnerem). Cytowany wcześniej ksiądz Bolesław Żychliński (1917, s. 197) bez ogródek pisał: „Grzech tajemny jest największym nieszczęściem, jakie może spotkać dziecko, poniewraż w skutkach swych mści się na nim straszliwiej od wszystkich innych grzechów i na duszy, i na ciele”. W dalszym ciągu duchowny pedagog wylicza rzekomo nieomylne „znaki” onanizmu, klasyfikuje je na „znaki na ciele” i „znaki na duszy”. Wyliczmy w skrócie te „nieomylne znaki” najcięższego grzechu, bowiem zestaw, w jakim je ksiądz Żychliński podaje, jest kompletny i występuje w pracach wszystkich dawniejszych pedagogów zajmujących się tym zagadnieniem. Znaki na ciele: „1) Powolne, coraz większe osłabienie całego organizmu. 2) Ślinienie się i zgrzytanie zębami we śnie. Nie jest to stały, regularny skutek tego grzechu, tylko częsty. 3) Dziwna w młodym wieku ociężałość, podpadające lenistwo, wstręt do wszelkiego ruchu i trudu. 4} Powolne, ale występujące przytępienie zmysłów. 5) Ręce ciągle wydzielające pot, dziwna słabość w kolanach, postawa ciała najczęściej skrzywiona. 6) Zmiana na całej twarzy. Są twarze niewolników tego grzechu, których nigdy nie można zapomnieć, gdy się je raz widziało” (s. 194 – 196 opis ten został tutaj skrócony, gdyż w oryginale znacznie barwniej i ze szczegółami są przedstawione piekielne skutki „tajemnego grzechu” młodzieży). Na tym jednak jeszcze nie koniec, istnieją bowiem nie mniej ponure „znaki na duszy”.

Wykrycie hormonów płciowych, wyodrębnienie ich w stanic czystym, oznaczenie ich budowy strukturalnej i fizjologicznego działania oraz stwierdzenie faktu, że gruczoły dokrewne stanowią grupę narządów ściśle ze sobą związanych, dały lekarzowi praktykowi nowy sposób leczenia polegający na usuwaniu zaburzeń w równowadze hormonalnej, których następstwem jest szereg chorób i dolegliwości w obrębie kobiecego układu rodnego.

Tendencje monogamiczne mogą wzrastać na sile również przy istnieniu innych niż miłość stanów uczuciowych. Tak więc na ogół wzrastają one wtedy, gdy w wyniku bezładnego życia seksualnego doszło do powstania urazów uczuciowych lub seksualnych. Człowiek odczuwa wtedy potrzebę posiadania jednej osoby, której mógłby wierzyć i zaufać. Podobnie wzrastają tendencje monogamiczne w stanach depresyjnych, powstałych wskutek doznania zawodu miłosnego lub utraty kogoś bliskiego.

„W zakresie zachowań seksualnych – jak w wielu innych dziedzinach życia społecznego – stoimy przed zadaniem o wiele trudniejszym od wyprzedzenia lub utrzymania przestarzałych tradycji, stoimy przed zadaniem stworzenia nowych tradycji”. To celne stwierdzenie H. Schelsky’ego (1963), znanego socjologa wychowania z RFN, można sformułować również inaczej: nie należy w nowoczesnej pedagogice seksualnej formułować zadań i celów, wartości i norm ani w nawiązaniu, ani w opozycji do norm zadań i celów tradycyjnych. Należy je formułować na nowo, niezależnie, na podstawie trzeźwej i racjonalnej refleksji naukowej, nie przejmując się tym, że nasze wnioski będą niekiedy sprzeczne, a niekiedy zbieżne z tradycją zakorzenioną w kulturze europejskiej, głównie dzięki chrześcijańskiemu sposobowi widzenia tych spraw. To jednak stwierdzenie, podobnie jak i teza Schelsky’ego, jasne i proste jako wytyczna działania, staje się niezwykle niejasne i złożone, kiedy dochodzi się do zamieniania dyrektyw w czyn i kiedy od formułowania celów ogólnych przechodzi się do rozwiązywania zadań konkretnych i szczegółowych. Wydaje się pożyteczne zacząć od omówienia tego, co pozostaje nadal sporne, co mimo licznych wysiłków ze strony badaczy nie budzi dotąd ich zgody, choć są oni wyposażeni w podobny zasób wiedzy, doświadczenia i dysponują tymi samymi danymi pochodzącymi z badań empirycznych prowadzonych w różnych krajach.

Rak jest bezsprzecznie najczęstszym nowotworem złośliwym występującym w macicy. Przyczynami usposabiającymi do jego powstania są przede wszystkim urazy (porody, poronienia, pęknięcia szyjki) oraz przewlekłe sprawy zapalne. Nie ulega wątpliwości, że zmiany zachodzące w ustroju kobiecym pod koniec okresu dojrzałości płciowej i po ustaniu czynności jajników, polegające na miejscowym upośledzeniu żywotności tkanek macicy i ich stopniowym starzeniu się, odgrywają również rolę w etiologii tego schorzenia. Za podłożem hormonalnym tych zmian przemawia w pewnej mierze pojawienie się w moczu chorych na raka prolanu A.

Dla celów analizy zachowań seksualnych, zakładając dwustronność społecznego warunkowania tych zachowań: skutecznością i zasadnością, przyjąć należy szeroką definicję motywacji M. Ossowskiej (1949). Definicja ta obejmuje wszystko, co się może przyczynić, wyznaczyć, co można nazwać trwałymi siłami kierującymi (popęd, skłonność), działania celowe (skuteczne i nieskuteczne) człowieka i jego oceny decydujące o wyborach i uzasadnieniach („powoływaniu się na”). K. Obuchowski (1974) mówi o śladach pamięciowych związanych z recepcją bodźca i realizacją czynów i ich zależności od wiedzy i układu postaw.

Znaczące wyniki w wykrywaniu utajonych zaburzeń steroidogenezy u mężczyzn z tzw. oligozoospermią idiopatyczną uzyskali Berg i wsp. [3], którzy wykazali, że pobudzające działanie gonadotropin na czynność plemnikotwórczą u niepłodnych mężczyzn występuje tylko w przypadkach z tzw. niedojrzałą steroidogenezą. Niedojrzałość ta polega na przewadze tworzenia 20a-dihydroprogesteronu nad typowym dla steroidogenezy wieku dojrzałego tworzeniem 17a-hydroksyprogesteronu. Powodzenie leczenia wyrażało się także dojrzewaniem steroidogenezy. Leczenie polegało na podawaniu HMG (75 j.m, FSH) i HCG 1500 j.ra. 3 razy w tygodniu w ciągu 14-35 tygodni.

Jeżeli nie zaczyna się leczenia w tym okresie choroby, szybko wchodzi ona w okres drugi, okres rozległego zniszczenia stawu. Tu na pierwszy plan objawów klinicznych wysuwają się kurcz mięśniowy i zniekształcenie. Ograniczenie i bolesność ruchów stają się znaczne, każda próba ruchów wywołuje obronny kurcz mięśni, który powoduje ustawienie kończyny w zgięciu, przywie- dzeniu i skręceniu do wewnątrz. Noga wydaje się za krótka. To „skrócenie” kończyny, zwiększenie lordozy, zanik jej mięśni uzupełniają obraz (ryc. 127). Wówczas i w radiogramie zmiany są już wyraźne. Szpara stawowa jest zwężona, obrysy części stawowych są zatarte, kości w pobliżu stawu odwapnione. Normalna struktura kości zanika. Utworzenie ropnia i ewentualne patologiczne zwichnięcie główki są nierzadko fazą szczytową choroby.

Prąd pochodzący ze szpuli dodatkowej aparatu indukcyjnego stosowany bywa w przypadkach, kiedy chodzi o wywołanie miesiączki. Elektrody pochwowe mają kształt metalowych prętów zakończonych kulisto lub wrzecionowato, elektrody zaś wewnątrzmaciczne przypominają z kształtu sondy. Zewnętrzne części elektrod zbudowane są – rzecz prosta – z materiału, który działa jako izolator. Jako elektrod obojętnych używa się zaopatrzonych w odpowiednie podściółki, ściśle przylegających do skóry płyt metalowych, które kładzie się na brzuchu lub umieszcza w okolicy krzyżowej.

Gaiwanizację śródpochwową (anodową) stosuje się w leczeniu guzów zapalnych przydatków macicy o charakterze przewlekłym oraz przy najrozmaitszych nerwobólach w okolicy macicy i jajników.

Być może również, że etiologia tych schorzeń jest czysto naturv zapalnej, a występowanie ich wespół z mięśniakami jedynie przypadkowe. W każdym razie nie ulega wątpliwości, że wzrost mięśniaków w macicy wpływa w sposób niekorzystny na warunki krążenia krwi i limfy w obrębie tego narządu, powodując rozszerzenie żyl, przerost ścian naczyń tętniczych, a w przypadkach dużych guzów także wybitne poszerzenia się naczyń chłonnych.

W bardzo rzadkich przypadkach ruchomych, wielkich i uszypułowanych mięśniaków podotrzewnowych może przyjść do gromadzenia się płynu przesiękowego w jamie brzusznej (ascites). Powodem tego bywa często skręt szypuły podsurowiczego mięśniaka.

Znane LBA są jednak tylko konkurencyjnymi inhibitorami amin kate- cholowych w sercu i duże stężenie tych ostatnich w okolicy receptorów (J może przełamać blokadę. Przekonuje nas o tym doświadczenie Donalda i wsp. [252], którzy wykazali, że małe dawki propranololu podane psom wyścigowym nie blokują adaptacyjnej reakcji serca wywołanej maksymalnym wysiłkiem fizycznym, natomiast u zwierząt z odnerwionym chirurgicznie sercem podanie propranololu całkowicie hamuje powysiłkowy częstoskurcz i powoduje zapaść sercowonaczyniową po dokonaniu wysiłku przez zwierzęta. Psy operowane dają sobie dobrze radę z powysiłkową adaptacją układu krążenia, jeśli nie wykonano u nich blokady (J-adrener- gicznej. Świadczy to o tym, że wydolność adaptacyjna układu krążenia może być również dobrze regulowana na drodze humoralnej (adrenalina z nadnerczy), jak również na drodze nerwowej (noradrenalina z nerwów sympatycznych), W przypadku pełnej sprawności obu mechanizmów niełatwo jest wyłączyć wpływ endogennych amin katecholowych na serce, gdyż obfity napływ adrenaliny i noradrenaliny do serca konkurencyjnie przełamują blokadę wywołaną przez LBA. Doświadczenie Donalda potwierdza jeszcze raz, że LBA wywołują czynnościową i odwracalną blokadę receptorów adrenergicznych.

Trzeba wyraźnie podkreślić, że chorzy z niepowikłanym bólem krzyża i częściową dysfunkcją kręgosłupa wymagają w pewnym okresie dokładnej oceny diagnostycznej w celu ustalenia rzeczywistych potrzeb, a następnie dokładnej dokumentacji rozwoju procesu chorobowego. Chorzy ci dobrze reagują na odpowiednie ćwiczenia, dzięki czemu dodatkowo unikają uzależnienia się od leków.