ODCZYN PO HALOTANIE
Typowym przykładem polekowego rzekomozapalnego uszkodzenia wątroby jest odczyn po halotanie [19]. Od publikacji pierwszego przypadku podejrzenia łączącego wystąpienie zespołu objawów zapalnych wątroby z zastosowaniem halotanu w 1958 r., aż do lat 1970- 1972, trwa! żywy spór dotyczący problemu występowania ostro uszkadzających wątrobę hiperergicznych odczynów po halotanie. Prowadzono wiele kliniczno-sta- tystycznych badań w tym zakresie, które nie ułatwiały jednak sformułowania definitywnej odpowiedzi. Przykładem tych badań był „Narodowy przegląd działań halotanu” dokonany w USA [19]. W powyższym programie dokonano analizy 850 000 przypadków operacji w znieczuleniu ogólnym, w tym 30 000 operacji z użyciem halotanu. Stwierdzono, że ogólna śmiertelność w grupie 850 000 chorych wyniosła 1,93%, w grupie 30 000 – 1,87% (Komitet Anestezjologiczny, National Research Council, USA 1959- 1962).
Halotan w sumie był więc bezpieczniejszy niż inne środki znieczulające ogólnie. Na ogólną liczbę 82 przypadków zgonów po operacji z powodu martwicy wątroby powstawanie tego powikłania w 73 przypadkach można było wytłumaczyć wstrząsem i niedotlenieniem, u pozostałych 9 osób ostre objawy rzekomozapalne nie znajdowały wyjaśnienia, 7 osób spośród nich otrzymało halotan, w tym 4 osoby więcej niż raz. Wydawało się więc, że halotan nie ma znaczenia jako substancja wywołująca hi- perergiczne uszkodzenie wątroby. Niektórzy jednak członkowie zespołu badawczego ogłosili osobno – mimo tych statystycznych wyników – własny pogląd o hepatptoksyczności halotanu, W późniejszym okresie pogląd ten został w dużej mierze potwierdzony.
Leave a reply