POLEKOWA HIPERKALIEMIA

Etiologia [1, 8, 9, 12], Hiperkaliemia może być wynikiem: a) nadmiernej podaży potasu egzogennego, b) zaburzonego wydalania potasu przez nerki lub c) nadmiernego uwalniania potasu z tkanek.

Hiperkaliemia spowodowana nadmierną podażą potasu egzogennego (np. w postaci krwi konserwowanej, dużych dawek soli potasowej penicyliny lub wlewu chlorku potasowego podawanego zbyt szybko) jest rzadko spotykana, sprawnie działające nerki są bowiem w stanie wydalić do 400 mmol K/24 h. U chorych poddawanych dializie hiperkaliemia może być spowodowana pomyłkowym użyciem płynu dializacyjnego zawierającego duże stężenie potasu.

Częstszą przyczyną hiperkaliemii są organiczne lub czynnościowe zmiany w nerkach. Czynnościowo uwarunkowane zaburzenie wydalania potasu przez nerki jest najczęściej następstwem: a) polekowej niewydolności kory nadnerczy (np. po przewlekłym stosowaniu heparyny lub elip- tenu), b) polekowego hipoaldosteronizmu hiporeninowego (np. po stosowaniu leków blokujących zakończenia (i-adrenergiczne u chorych na cukrzycę lub inhibitorów syntetazy prostaglandynowej np. indometacyny), podawania leków blokujących nerkowe działanie spirolaktonu (np. Al- daćtone A) lub c) podawania leków hamujących niezależną od aldoste- ronu wymianę sodu na potas w cewce dalszej nefronów (diuretyki prze- ciwkaliuretyczne – triamteren, amiloryd).

Organiczne choroby nerek spowodowane lekami są częstymi przyczynami hiperkaliemi (p. Polekowe choroby nerek).

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>