Przewlekłe zapalenie kości (ostitis chronica) jest następstwem albo niecałkowicie wygojonego ostrego procesu, zbyt późno rozpoznanego, albo głębokich ran. Rzadko stan zapalny rozpoczyna się pierwotnie przewlekle. Radiogram wykazuje duże zniszczenie, liczne martwaki, nowotworzenie się kości i sklerotyzację (ryc. 124). Proces zapalny to przygasa, to znów się zaognia. Okresy między obostrzeniami są krótsze lub dłuższe, nieraz trwają do kilku lat. Dzieci mają złe samopoczucie, stany gorączkowe i objawy ogólnego zatrucia z brakiem apetytu, bladością powłok, anemią wtórną. Długotrwałe a konieczne leżenie wyrywa dzieci z normalnego trybu życia.
Leczenie jest ortopedyczno-chirurgiczne. Rokowanie quo ad vitam jest dzięki antybiotykom dobre, groźba skrobiawicy jest odsunięta. Quo ad sanationem rokowanie jest gorsze. Kość nawet po wygojeniu pozostaje zmieniona, a funkcja układu kostno-stawowego często upośledzona.
Leave a reply