ROZPOZNAWANIE I LECZENIE ZATRUCIA GLIKOZYDAMI NAPARSTNICY
W. Withering opisując w swej słynnej pracy, ogłoszonej w 1785 r. [1, 31] wyniki leczenia naparstnicą napisał: „Im bardziej uświadamiam sobie wielką siłę tkwiącą w tej roślinie, tym bardziej rozumiem potrzebę możliwie dokładnego odmierzania dawki”. Stwierdził także, iż „oddziałuje ona na czynność serca w zakresie nie spotykanym przy innych lekach i działanie to może wywołać zbawienne skutki”. W ciągu prawie 200 lat od tej publikacji dokonał się ogromny postęp w dziedzinie wiedzy o naparstnicy poznano bliżej mechanizm jej działania oraz opracowano zasady stosowania naparstnicy w różnych stanach klinicznych. Jest swego rodzaju paradoksem, iż równocześnie z tym postępem nie zmniejszył się prawdopodobnie odsetek działań niepożądanych naparstnicy. Obecnie są one lepiej poznane, wzrosły też niepomiernie możliwości wczesnego wykrywania i leczenia zatruć naparstnicą. Mimo to, stosując ten niezastąpiony lek, często przekracza się trudno uchwytną i płynną granicę, i dlatego w praktyce klinicznej często zdarzają się zatrucia naparstnicą.
Leave a reply