Rozwój reaktywności seksualnej kobiety
Z badań wynika ponadto, że maksimum fizjologicznej intensywności orgazmu rejestrowanej obiektywnie (chociaż subiektywnie nie dające największego natężenia rozkoszy) jest osiągane przez mechaniczną samo- regulacyjną technikę stymulacji seksualnej lub przez automanipulację (samogwałt). Następną w kolejności techniką dającą duże natężenie zmian jest manipulacja partnera z ustaloną metodą samoregulacji. Najmniejszą intensywność orgastycznych zmian fizjologicznych osiągały badane kobiety w czasie stosunku płciowego (chociaż subiektywnie dawał im on największą satysfakcję).
Sumując dotychczasowe wyniki badań nad orgazmem kobiety możemy stwierdzić, że aczkolwiek wpływy psychologiczne i socjalne mają olbrzymie znaczenie, to zdolność fizjologiczna mająca podłoże biologiczne zdaje się pozostawać czynnikiem dominującym dla przeżycia orgazmu oraz jego intensywności. Wpływy socjalne zdają się natomiast odgrywać najważniejszą rolę w kształtowaniu wzorów ekspresji seksualnej. Przeżycie orgazmu, będącego fizjologiczną prerogatywą większości kobiet, zależy m.in. od psychologicznej akceptacji seksualizmu oraz może być wynikiem bezpośredniego i stale trwającego procesu uczenia się.
Rozwój reaktywności seksualnej kobiety aż do najwyższego etapu rozwoju seksualnego, jakim jest nabycie zdolności do przeżywania orgazmu, należy traktować jako wynik permanentnych wzajemnych interakcji między czynnikami wrodzonymi (biologicznymi) oraz czynnikami psychosocjalnymi działającymi na kobietę. Dużą rolę odgrywa przy tym czynnik czasu, jako ostateczny element determinujący w procesie dojrzewania społecznego i psychoseksualnego kobiety.
Leave a reply