DZIAŁANIE GLUKAGONU
Działanie. Glukagon ma wydatne i szybkie działanie hiperglikemizują- ce. Wynika ono głównie z pobudzania glikogenolizy w wątrobie. Jego warunkiem jest więc obecność glikogenu w hepatocytach. Badania u zdrowych ochotników wykazały, że już po podaniu „fizjologicznych” dawek glukagonu (np, 3 ng/min) pojawia się ok. 100% zwiększenie wielkości uwalniania glukozy z wątroby. Regulujący wpływ glukagonu w utrzymaniu fizjologicznego uwalniania glukozy z wątroby, w stanie bez przyjmo- brania posiłków, sugeruje spostrzeżenie, że zmniejsza się ono u osób, którym podano somatostatynę oraz jednocześnie utrzymywano podstawowe stężenie insuliny w surowicy za pomocą wlewu. W tych warunkach somatostatyna hamowała wydzielanie glukagonu i uwidaczniała efekty hipoglukagonemii przy zachowanym dzięki wlewom prawidłowym stężeniu insuliny.
Pobudzający wpływ glukagonu na glikogenolizę w wątrobie jest krótki, trwa mniej niż 30 min. Glukagon wywiera pobudzający wpływ nie tylko na glikogenolizę, zwiększa również głukoneogenezę. Wykazano zwiększenie stężenia alaniny w surowicy w czasie wlewu glukagonu. Przyjmuje się, że punktem uchwytu działania glukagonu na głukoneogenezę jest pośrednia reakcja przemiany pirogronianu do fosfoenolopirogronianu. Po adrenalektomii u zwierząt pobudzający wpływ glukagonu na głukoneogenezę znika.
Z powyższych badań wynikają interesujące wnioski. W stanie poabsor- pcyjnym, a więc np. na czczo, prawidłowe wydzielanie glukagonu warunkuje utrzymanie prawidłowej wielkości wątrobowego uwalniania glukozy, a więc także glikemii, przy obecności podstawowego stężenia insuliny. W następstwie spożycia białka zwiększenie stężenia glukagonu w surowicy zapobiega zmniejszeniu wątrobowego uwalniania glukozy i tym samym hipoglikemii. Ta ostatnia mogłaby przecież powstać na skutek pobudzania przez białko wydzielania insuliny.
Leave a reply