LECZENIE ESTROGENAMI – DALSZY OPIS
Stężenie testosteronu, folitropiny i lutropiny u chorych na nowotwór gruczołu krokowego, leczonych estrogenami, zmniejszają się do siódmego dnia leczenia hormonami żeńskimi, natomiast stężenie prolaktyny po tygodniu wyraźnie się zwiększa. Przedstawiona właściwość prolaktyny oraz jej duże stężenie u chorych leczonych hormonami żeńskimi nakazuje wyeliminowanie tego hormonu z surowicy krwi.
Estrogeny wykazują wiele działań niepożądanych, szkodliwych dla zdrowia i życia chorego, Do najważniejszych należą zakrzepowe zapalenie żył, zatory płucne, mózgowe, zawały serca, nadciśnienie tętnicze krwi, uszkodzenie wątroby. Estrogeny zatrzymują wodę i jony Na+ w organizmie, należy zatem stosować je ostrożnie u chorych z niewydolnością krążenia. Wpływają na metabolizm fosforu i wapnia, co również ogranicza ich stosowanie u chorych z niewydolnością nerek. Powiększanie piersi, obrzęk i ból są jednym z najczęstszych objawów niepożądanych po leczeniu estrogenami. Ginekomastia może być przyczyną samowolnego odstawienia leku przez chorego. Leczenie estrogenami prowadzi także do niemocy płciowej. Podawanie dużych dawek hormonów żeńskich jest bardzo ryzykowne. Receptory cytozolowe komórek guza gruczołu krokowego nie są w stanie związać dużych ilości leku i tylko ok. 10% dawki jest wchłaniana z przewodu pokarmowego. Całkowite wysycenie receptorów byłoby możliwe po podaniu ok. 2 g dietylostylbestrolu, co jest oczywiście niemożliwe ze względu na bezpieczeństwo chorego. Pewnym postępem w leczeniu hormonalnym było wprowadzenie tzw. narządowo- swoistej terapii. Driickrey w 1952 r. odkrył możliwość fosforowych połączeń estrogenów, dobrze rozpuszczalnych w wodzie, które można stosować w dużych dawkach dożylnie. Nieczynny związek pod wpływem fosfatazy kwaśnej gruczołu krokowego po odszczepieniu fosforu zmienia się w związek czynny (lek).
Leave a reply