Category Lekarze

Wiele leków (tab. 22.2) wywołuje zawsze uszkodzenie nerek pod warunkiem stosowania ich dostatecznie długo, niekiedy nawet w odpowiedniej dawce leczniczej, Stopień nasilenia zmian jest zazwyczaj proporcjonalny do dawki jednorazowej i ogólnej leku oraz czasu jego stosowania. Jedne z nich, np. antybiotyki aminoglikozydowe, wywołują zmiany w nerkach już po kilkunastodniowym ich podawaniu, inne, np. leki przeciwbólowe, dopiero po kilkunastu latach ciągłego leczenia. Najważniejsze leki działające bezpośrednio nefrotoksycznie przedstawiono w tab. 22.2. Mogą one uszkadzać bezpośrednio kłębki (np, aminoglikozydy, organiczne związki rtęci, mitomycyna C, tiamazol, puromycyna), wiodąc nawet do powstania zespołu nerczycowego, lub cewki (np. metale ciężkie, antybiotyki aminoglikozydowe) lub tkankę śródmiąższową (np. antybiotyki polipeptydowe).

Z kolei niektóre biologiczne następstwa używania leków psychoaktywnych wywierają wpływ na. dalszy rozwój zależności lekowej.

Zmiany jakie kiła wywołuje w ustroju kobiecym, są często przedmiotem zainteresowania ginekologa. Przyczyną tego jest nie tylko występowanie niekiedy w przebiegu kiły objawów ściśle ginekologicznych (np. krwawień w macicy), ale też konieczność brania jej w rachubę w rozpoznaniu niektórych schorzeń żeńskich narządów rodnych wobec podobieństwa cech klinicznych. Go więcej, rozpoznanie zmian kiłowych budzić może czasami wątpliwości ze względu na nieco odmienny przebieg jej w ustroju kobiecym, w porównaniu z ustrojem męskim.

Jakkolwiek krwawienia maciczne nie są odrębną jednostką chorobową, ale tylko objawem towarzyszącym najrozmaitszym schorzeniom kobiecych narządów rodnych, niezwykła częstość ich występowania upoważnia do odrębnego omawiania tego zjawiska. Uczyniono to już częściowo, opisując krwawienia patologiczno- czynnościowe w ustępach poświęconych zaburzeniom miesiączkowym oraz me- tropatii krwotocznej (rozdziały VIII i X). Obecnie pozostają do omówienia krwawienia natury organicznej, które mają przebieg nieregularny, jakby przypadkowy, i uzależnione są od przyczyn miejscowych.

Z punktu widzenia klinicznego chorzy na chorobę nadciśnieniową z dużą aktywnością reninową osocza są szczególnie wrażliwi na działanie LBA [168, 169], Jednak nie tylko ta grupa chorych jest podatna na hipotensyjne działanie LBA. Jak wykazały ostatnie badania duża aktywność reninową nie koniecznie musi być wskaźnikiem skuteczności działania leków blokujących układ reninowo-angiotensynowy. Kaptopril – lek zupełnie innej grupy, a mianowicie inhibitor enzymu konwertującego angio- tensynę 1 do angiotensyny II – jest również skuteczny jako Jek nadctś- nieniowy u chorych z małą zawartością reniny w osoczu [580]. W przypadku LBA nie należy kierować się stężeniem reniny we krwi dla przewidywania ich skuteczności terapeutycznej w chorobie nadciśnieniowej.

Nawet kilkudniowe stosowanie kwasu acetylosalicylowego w większości przypadków powoduje wyraźne działanie w stosunku do płodu. Może ono być powcdem zaburzeń krwiotwórczych, hiperbilirubinemii, przedwczesnego zamknięcia przewodu tętniczego, a nawet śmierci płodu [4],

W ostatnim okresie doszło do dalszego rozczłonkowania poszczególnych działów stomatologii, co jest zjawiskiem obserwowanym we wszystkich dyscyplinach nauki. Ta dezintegracja, wynikająca ze wzrastającego stale poziomu nauki, zmusza do kształcenia specjalistów w coraz węższym zakresie. Ponieważ proces ten zaznaczył się również w medycynie, więc i stomatologia podzieliła się na dalsze działy, tak że obecnie rozróżniamy: chirurgię twarzowo-szczękową, chirurgię stomatologiczną, stomatologię zachowawczą (oddzielnie dla dorosłych, a oddzielnie dla dzieci), parodon- tologię, protetykę stomatologiczną (zaczynają się w niej wyodrębniać działy protez ruchomych, stałych, ektoprotez), ortopedię szczękową (z zaznaczającym się już podziałem na dziecięcą i dla dorosłych) i wreszcie radiologię stomatologiczną.

Dostępne opracowania na ten temat sięgają wstecz do 1943 roku, kiedy to po raz pierwszy opisano objawy choroby, dzisiaj uznawanej za legionellozę, a wówczas nazwanej „tatlock” (12). W późniejszych latach ukazały się informacje o „Pitts- burgh pneumonia agent” – PPA, który był odpowiedzialny za kolejną serię zacho-rowań, a w końcu został zidentyfikowany jako Legionella micdadei (1, 3, 6).

DokTaolny wywiad cho-robowy, badania kli-niczne i potrzebne badania dodatkowe roku miliardy na badania radiologiczne i wielokierunkowe badania laboratoryjne. Należy więc przekonać pacjentów m.in. i o tym, że wcale nie trzeba wszystkich prześwietlać, oraz wytłumaczyć im, że nie istnieją żadne magiczne testy laboratoryjne, przyspieszające wyzdrowienie.

Stwierdza się je u około 0,5-2% ludności. Ortopedzi zajmują się tymi chorymi, u których: 1) rozwój umysłowy rokuje współpracę z zespołem leczącym i usamodzielnienie się, 2) stan neurologiczny rokuje poprawę sprawności po odpowiednim leczeniu zachowawczym (leczenie usprawniające połączone z farmakologicznym) i w razie potrzeby połączonym z operacyjnym.

W niektórych przypadkach pacjenci uciekają się do sztuczek prawnych. Wytaczają procesy, ubiegają się o odszkodowanie, starają się o renty inwalidzkie. Problem ten występuje na całym świecie. Zdaniem Keima tego rodzaju pacjenci są szczególnie wrażliwi na banknoty. Gdy zbierze się ich odpowiednia ilość, wówczas pacjent jest „wyleczony”.

Wady egzogenne. Do czynników zewnątrzpochodnych zaliczyć można: .1) zaburzenia metabolizmu matki 2) bezpośrednie uszkodzenie tkanek rozwijającego się zarodka – na podstawie badań doświadczalnych (Durayswami) stwierdzono, że

Ostatnio opisuje się zwiększającą się częstość postaci uogólnionej toksoplazmozy ze zmianami w ośrodkowym układzie nerwowym u dorosłych, co wiąże się z dość powszechnym przyjmowaniem leków o działaniu immunosupresyjnym, zespołem AIDS lub innymi zaburzeniami odporności. Niektórzy wyróżniają postać mózgowo-rdzeniową toksoplazmozy nabytej.

Złamania kości stępu. Złamania kości stępu zdarzają się z urazów bezpośrednich (uderzenie, skok z wysokości itp.), rzadziej z mechanizmów pośrednich, np. przy-wiedzenia przodostopia.