– 1. Sutenerem jest ten, kto czerpie korzyści majątkowe z cudzego nierządu (art/ 174 § 2 kodeksu). Sutener podlega takiej samej karze jak stręczyciel. W kodeksie z 1932 r. była mowa o czerpaniu przez sprawcę zysków z prostytucji. Nowy kodeks natomiast uważa za su- tenera osobę, która czerpie korzyści majątkowe z- tego procederu, co nieco poszerza zakres penalizacji. Sutener to osobnik żerujący na zjawisku prostytucji. Wyróżnia się tu typ alfonsa żyjącego i mieszkającego z jedną prostytutką, z którym jest ona nieraz uczuciowo związana – osobnik taki „opiekuje się” prostytutką, ochrania ją przed organami władzy – oraz typ alfonsa czerpiącego zyski z eksploatacji kilku prostytutek, którym ułatwia nawiązywanie kontaktów, wreszcie typ właściciela potajemnego domu schadzek (Horoszowski). Inni autorzy rozróżniają sutenerów, tj. osobników, których terenem działania są ulice, oraz alfonsów, którzy grasują w lokalach.

Zaburzenia czynności dokrewnych tarczycy odbijają się często na czynności gruczołów płciowych i na odwrót. Już sam fakt, że u przeszło 30% kobiet podczas miesiączki tarczyca powiększa się, dowodzi ścisłego związku obu tych gruczołów dokrewnych. Rola tarczycy w patogenezie zaburzcii cyklu miesięcznego nie ulega dziś również wątpliwości. W przypadkach upośledzenia czynności dokrewnych tarczycy zaburzenia te polegają przeważnie na silnych krwawieniach miesięcznych, rzadziej na krwawieniach skąpych, krótszych i nieregularnych.

Bóle w podbrzuszu i w krzyżu, towarzyszące pojawianiu się miesięcznego krwawienia, występują u większości kobiet. Nasilenie ich jest zwykle niewielkie, ale ich odczuwanie zależy od wrażliwości poszczególnych kobiet. Przez miesiączkowanie bolesne rozumiemy silne bóle towarzyszące miesiączkowaniu, które kobietę przez czas krwawienia czynią albo niezdolną do pracy, albo też sprawność jej czynności upośledzają w poważnej mierze. Cechuje je gwałtowność oraz zwiększające się, to znów stopniowo zmniejszające się nasilenie upodabniają się one do skurczów macicy podczas porodu, występując w postaci jakby napadów z przerwami.

W obrębie trzonu macicy obserwuje się typowe reakcje na efektywną stymulację seksualną. W fazie podniecenia i plateau narasta pobudliwość trzonu w fazie orgazmu dochodzi do jego skurczów w fazie odprężenia pobudliwość zmniejsza się. Skurcze trzonu macicy różniące się intensywnością i czasem trwania, występują w czasie każdego orga?mu stanowią więc cechę charakterystyczną dla orgazmu. Siła skurczów trzonu macicy jest tym większa im większa jest subiektywnie odczuwana oraz obiektywnie spostrzegana siła orgazmu. Subiektywne odczuwanie orgazmu przez kobietę poprzedza o 2 – 4 sekundy wystąpienie fizjologicznych objawów orgazmu w postaci skurczów trzonu macicy.

Uprzednia karalność (recydywa). Skąpe skądinąd dane, którymi dysponujemy, wskazują, że mało jest wśród sprawców zgwałceń osób uprzednio już skazanych za zgwałcenie (ok. 3°/o), natomiast sporo jest wśród nich skazanych uprzednio za inne przestępstwa (przeważnie za kradzież, opór władzy itp.). Odsetki recydywistów za poszczególne lata i pochodzące z różnych źródeł są rozbieżne: 15%, 20%, nawet 30%, niektóre dane zagraniczne wymieniają nawet 40% (Filar). Dane dotyczące przestępstw seksualnych w całokształcie wykazują za 1967 r. 29,3% osób uprzednio karanych. Przeważa jednak opinia wśród wybitnych badaczy (Reckless, 1961), że „stopa” recydywy nie jest wysoka. Według materiałów radzieckich, recydywa wynosi 26%. Mając na względzie przeciętną stopę recydywy w Polsce, sięgającą około 26 – 27% (Lernell, 1973), możemy przypuszczać, że nasilenie recydywy wśród sprawców zgwałceń nie jest duże. W jakimś stopniu sygnalizuje jednak tot/że sprawcy zgwałceń rekrutują się ze środowiska przestępczego, że zazwyczaj zgwałcenie jest jakimś dalszym ciągiem ich kariery przestępczej. Odsetek recydywy nie jest bardzo wysoki jedynie po prostu z powodu wieku skazanych, którzy jeszcze „nie zdążyli” wchodzić wielokrotnie w konflikt z prawem karnym.

– 1. Stark (1965), stosując metody psychoanalityczne, dowodzi na podstawie żmudnych i wnikliwych badań empirycznych, że niezaspokojenie popędu płciowego może prowadzić do rozlicznych przestępstw różnego rodzaju i ciężaru gatuńkowego. Frustracja na tle braku zaspokojenia prowadzi nieraz do aktów gwałtu, agresji itp. Z drugiej strony można obserwować odwrócony bieg ogniw: frustracja i dążenie do kompensacji zamiast do aktów agresji prowadzi osobnika do ich rozładowania w zachowaniu seksualnym, który staje się substratem czy substytutem agresji, przemocy.

W fazie orgazmu pojawiają się wypierające skurcze wzdłuż całej długości cewki moczowej tzłonka. Skurcze te następują z 0,8 sek. przerwami, a po 3-4 pierwszych skurczach obniża się częstotliwość i siła wypierania. Mniejsze skurcze są kontynuowane przez kilka sekund. Pojawiają się skurcze narządów wtórnych, które powodują odczucie nieuniknionej ejakulacji oraz inicjują proces ejakulacji. W zakresie moszny i jąder nie rejestruje się specyficznych reakcji, a w zakresie gruczołów Cowpera nie stwierdza się żadnych reakcji.

Toteż dane statystyczne dotyczące ekshibicjonizmu sygnalizują przypuszczenie, że organy ścigania i sądy stosują tu szeroką wykładnię pojęcia „czynu nierządnego”, przez który rozumieją prawdopodobnie wszelkie zachowanie publiczne o zabarwieniu erotycznym, przede wszystkim publiczne manifestowanie nagości ciała, zwłaszcza jego części „wstydliwych”, genitaliów itp. Jest to interpretacja zbyt daleko idąca zarówno ze stanowiska prawniczego, jak i kryminologicznego. Zwężona wykładnia pojęcia czynu nierządnego, afirmowana w odniesieniu do przestępstwa zgwałcenia, powinna być jednolicie przestrzegana i ograniczona do sytuacji, w której sprawca dopuszcza się aktu spółkowania lub zachowania równoznacznego. W obrębie kodeksu karnego to samo pojęcie nie może być interpretowane raz tak, raz inaczej. Natomiast przejawy ekshibicjonizmu w sensie seksulogicznym, tj. publiczne obnażanie się, jeżeli mają w ogóle być czynami karygodnymi, podpadają pod przytoczone już przepisy karno-administracyjne mające na celu ochronę porządku, spokoju publicznego. Obecna praktyka ścigania jest co najmniej niepokojąca. Zresztą o istocie karanych czynów ekshibi- cjonistycznych – za chwilę.

Tylko rzecznik tradycyjnej rygorystycznej etyki katolickiej może reprezentować stanowisko, iż zdrowszy moralnie jest stan, w którym ludzie nie kochając się, a nawet czując wstręt do siebie pozostają razem w imię „nierozerwalności małżeństwa” (najczęściej ratując się pożamał- żeńskimi związkami, które muszą kryć przed ludźmi), niż ten, w którym ludzie ci po dojrzałym namyśle, odpowiedzialnie, nieraz w przyjaźni się rozchodzą i rozpoczynają życie na nowo. Jak zresztą wykazały badania J. Góreckiego (1963), także wierzący i praktykujący katolicy w większości (ponad 75%) już nie podzielają stanowiska potępiającego rozwody. Prawo do rozwodu może być, jak każde prawo, użyte nieodpowiedzialnie lub egoistycznie nadużyte (ze szkodą dla dzieci), ale w ten sam sposób mogło być nadużyte prawo o przymusowym skuciu z sobą mężczyzny i kobiety, niezależnie od stanu ich uczuć i stosunków panujących w danym małżeństwie.

Zagadnienia związane z etologicznymi aspektami seksuologii przedstawione w tym rozdziale książki z pewnością nie wyczerpują całości problematyki. Zostały one przedstawione przez dwóch autorów, lekarzy, z których jeden jest neurofizjologiem, a drugi – seksuologiem. Dwa są też spojrzenia na problematykę: z perspektywy świata zwierząt – na świat ludzi, i z perspektywy człowieka – na inne istoty żywe, z którymi dzielimy nasz obszar mieszkalny. My, ludzie, dominujemy na całym tym obszarze bezdyskusyjnie dzięki najwyższemu stopniowi rozwoju, jaki nasz gatunek osiągnął. Niepotrzebne nam jest w tej mierze wsparcie w postaci podkreślania niższości zwierząt przez odmawianie im cech, które posiadają. Zwierzęta również czują, a niektóre gatunki myślą abstrakcyjnie i nawet tworzą prymitywne zaczątki kultury {makaki, szym- panse), które różnią poszczególne ich grupy w obrębie jednego gatunku, tak jak to jest u ludzi. Czym więc objawia się różnica między ich światem i naszym? Objawia się ona na każdym kroku. Na przykład to my piszemy o nich, a nie one o nas. To one nas inspirują, a my je badamy, a nie przeciwnie. To ogromnie dużo, ale to tylko znikoma część tego, co nas odróżnia. Jednocześnie posiadamy zdolności reagowania na określone, typowe bodźce seksualne – typowymi reakcjami, podobnie jak inne gatunki. Często nie dostrzegamy tego przez pryzmat naszej kultury i aspiracji. Dopiero wnikliwa obserwacja zwierząt pozwoliła na dostrzeżenie pewnych faktów, które odnoszą się także do nas. Nie uwłacza to wielkości człowieka, jeśli tylko zechce on uznać, że nie jest od innych istot żywych wyższy w znaczeniu „lepszy”, natomiast jest nieporównanie wyżej zintegrowany, doskonalszy. Nie ma powodu, aby koncepcje wyż- szościowe miały nas sprowadzić na manowce oderwanej od biologii interpretacji seksualności.

Wygląd wydzieliny śluzówki, która wyścieła wnętrze przewodu płciowego, zależy już w warunkach prawidłowych od przebiegających w niej procesów biochemicznych. Procesy te w poszczególnych odcinkach przewodu mają odrębi y charakter, a różnice między nimi zaznaczają się tym bardziej w warunkach patologicznych, kiedy wydzielina błony śluzowej zmienia się tak pod względem ilościowym, jak i jakościowym.

Objawy promienicy części rodnych żeńskich są z początku niewyraźne, w dużej mierze zależne od jej umiejscowienia. W przypadkach, w których punktem wyjścia jest przewód pokarmowy (najczęściej wyrostek robaczkowy), stwierdza się czasami dolegliwości, które przypominają typowe zapalenie wyrostka. Po pewnym czasie wykazać można jednak zazwyczaj niebolesny guz umiejscowiony w okolicy jelita ślepego, ale zajmujący często również powłoki brzuszne. Dopiero z chwilą wytworzenia się ropni, połączeń między nimi i ewentualnych przetok chora doznaje bólów, podnosi się ciepłota ciała, występują poty i osłabienie.

W podobny sposób można odróżnić pochwowy uchyłek odbytnicy od torbieli tylnej ściany pochwy wprowadzając do prostnicy palec. Przy rozpoznawaniu wypadnięcia macicy należy badać, czy nie ma ewentualnych powikłań tego przemieszczenia (owrzodzenia, niemożność odprowadzenia macicy do pochwy z powodu obrzęku itd). Jeśli odprowadzenie macicy się uda, badanie oburęczne wykaże bez trudności, że osłabione lub uszkodzone brzegi mięśni dźwigających odbyt nie kurczą się lub kurczą niedostatecznie, co ujawnia się, gdy chorej każe się kaszleć. Wykaże ono również, że szczelina płciowa jest znacznie szersra niż w warunkach prawidłowych. Badanie ginekologiczne wykaże także tyłozgięcie macicy i pozwoli rozstrzygnąć, czy odprowadzenie tego narządu do prawidłowego położenia jest możliwe lub nie.

Leczenie. Obniżenie i wypadnięcie części rodnych kobiety leczymy podobnie jak tyłozgięcie macicy – albo w sposób zachowawczy, albo zabiegiem chirurgicznym.

Zależnie od czynności rozróżniamy dwie odmiany jądrzaków jajnika, tj. a) cewkowe gruczolaki wytwarzające hormony męskie, a więc zawierające tzw. komórki Leydiga (komórki śródmiąższowe wytwarzające testoidy) i b) cewkowe gruczolaki nie wytwarzające hormonów. Na podstawie obrazu mikroskopowego rozróżniamy w zasadzie trzy rodzaje

– a)Typowe gruczolaki cewkowe. Składają się one z regularnych, wąskich kanalików, które wyściela nabłonek zawsze jednowarstwowy, złożony z komórek brukowych lub walcowatych, przypominających dojrzałe komórki jądra (adenoma tubulare ovarii tesliculare), Niekiedy kanaliki te nie mają światła i tworzą raczej coś __.w rodzaju nabłonkowych beleczek oto czonych dobrze rozwiniętą tkanką łączną. Pomiędzy kanalikami znajdują się czasem małe gniazda komórek nabłonkowych okrągłych z wyraźnym jądrem i jąder- kiem, które przypominają pozagruczo- łowe komórki śródmiąższowe (komórki Leydiga).