Surowicze pęcherze

Czasem powstają na skórze surowicze pęcherze (erysipelas bullosum), z kolei pękające i przysychające.

Obecnie, kiedy na skutek postępowania antyseptycznego i aseptycz- nego w chirurgii róża przestała być pospolitym powikłaniem zakażonych ran, najczęściej spotykamy się z jej umiejscowieniem na twarzy . Punktem wyjścia może być błona śluzowa nosa lub skóry skrzydełek nosa. Róża twarzy zwykle nie przekracza granic głowy, a broda i górna część szyi też bywają zaoszczędzone. Następnym z kolei co do częstości umiejscowieniem róży są kończyny, częściej dolne, i wreszcie tułów. Ta ostatnia postać miewa najcięższy przebieg. Róża błon śluzowych jamy ustnej nie jest łatwa do rozpoznania. Trudno ją nieraz odróżnić od ostrej anginy. Zwykle zostaje ona rozpoznana dopiero wtedy, gdy przejdzie na skórę. Charakteryzuje się, tak jak róża skóry, zaczerwienieniem i ostro odgraniczonym obrzmieniem błon śluzowych, skłonnością do wędrowania oraz bolesnością. Towarzyszy temu bolesne po-większenie sąsiednich węzłów chłonnych, często obrzęk języczka i nagłośni. Wędrując ku dołowi róża gardła może doprowadzić do groźnych dla życia objawów zwężenia głośni. Przejście procesu chorobowego na oskrzela może doprowadzić do oskrzelowego zapalenia płuc. Róża noworodków powstaje zwykle wskutek zakażenia połogowego matki. Stwierdzamy ją w okolicy pępka, na sromie, pośladkach. Dziecko jest niespokojne, gorączkuje, wymiotuje, ma biegunkę. Postacią częstą jest tzw. róża wędrująca, która niejednokrotnie doprowadza do martwicy skóry, głównie moszny, pleców i małżowin usznych, i po kilku dniach do zgonu.

Rozpoznanie nie jest na ogół trudne, gdy są objawy charakterystyczne Może być jednak trudne w przypadkach bez gorączki, w razie słabo zaznaczonych objawów skórnych i w ropowicy podskórnej. Czynnikiem różnicowym jest wyraźne odgraniczenie brzegów nacie- czenia w róży, czego nie ma w ropowicy.

Rokowanie w róży obecnie po wprowadzeniu do lecznictwa leków bakterioistatycznych (sulfonamidy, antybiotyki) jest na ogół dobre. Choroba ma ciężki przebieg u niemowląt, u dzieci z wypryskiem, w chorobach nerek i serca przebiegających z obrzękami. Śmiertelność nie przekracza 2—3°/o.

Leczenie. Podajemy sulfonamidy doustnie -0,15—-0,2/kg wagi na dobę, lub penicylinę 2 razy na dobę po 1-0-0 -0-0-0—2-0-0 -0-0-0 j. domięśniowo przez 4—5 dni. W razie nietolerancji sulfonamidów podawanych doustnie można je stosować domięśniowo (roztwory 2-0%) lub w czopkach doodbytniczo.

Zapobieganie. Przestrzeganie zasad higieny osobistej, unikanie możliwości zakażenia (dłubanie w nosie), aseptyczne i antyseptyczne zaopatrywanie ran.