ZASTOSOWANIE LBA W CHOROBIE NADCISNIENIOWEJ
W leczeniu choroby nadciśnieniowej zastosowano lek P-adrenolityczny już w 1964 r. [807]. Korzystną cechą LBA jako leków obniżających ciśnienie tętnicze jest zachowanie kontroli układu współczulnego nad naczyniami krwionośnymi. W czasie leczenia nadciśnienia tętniczego za pomocą LBA nie obserwowano powysiłkowych ani ortostatycznych spadków ciśnienia.
Badania kliniczne pozwoliły zaobserwować, że pełne działanie hipoten- syjne występuje po 4 – 6 tygodniach doustnego stosowania propranololu.
Richards [838], stosując 9 chorym z nadciśnieniem tętniczym propranolol przez 8-15 tygodni, uzyskał tylko niewielkie obniżenie ciśnienia skurczowego, średnio o 1,47 kP (11 mm Hg), i rozkurczowego średnio o 1,60 kP (12 mm Hg). Autor uznaje przydatność propranololu w leczeniu choroby nadciśnieniowej tylko w połączeniu z innymi lekami hipotensyj- nymi,
Należy podkreślić, że Baczko i wsp. [497] już w 1967 r, donosili o możliwości wykorzystania propranololu w leczeniu nadciśnienia tętniczego.
W 1969 r. Prichard i Gillam przedstawili wyniki leczenia propranoiolem choroby nadciśnieniowej. Autorzy obserwowali przez 4 lata 109 chorych leczonych doustnie propranoiolem. Maksymalne działanie hipotensyjne wystąpiło po upływie 6-8 tygodni leczenia. Wrażliwość chorych na propranolol była bardzo różna, rozpoczynano więc leczenie od małych dawek 5 – 10 mg, stopniowo zwiększając je zależnie od potrzeby, aż rozkurczowe ciśnienie utrzymywało się w granicach 10,66- 13,33 kP (80- 100 mm Hg), W czasie leczenia u chorych występował rzadkoskurcz.
Leave a reply