Prąd pochodzący ze szpuli dodatkowej aparatu indukcyjnego stosowany bywa w przypadkach, kiedy chodzi o wywołanie miesiączki. Elektrody pochwowe mają kształt metalowych prętów zakończonych kulisto lub wrzecionowato, elektrody zaś wewnątrzmaciczne przypominają z kształtu sondy. Zewnętrzne części elektrod zbudowane są – rzecz prosta – z materiału, który działa jako izolator. Jako elektrod obojętnych używa się zaopatrzonych w odpowiednie podściółki, ściśle przylegających do skóry płyt metalowych, które kładzie się na brzuchu lub umieszcza w okolicy krzyżowej.
Gaiwanizację śródpochwową (anodową) stosuje się w leczeniu guzów zapalnych przydatków macicy o charakterze przewlekłym oraz przy najrozmaitszych nerwobólach w okolicy macicy i jajników. Elektryzacja prądem o natężeniu 20-30 miliamperów trwa jednorazowo 3-5 minut. Gaiwanizację wewnątrzmaciczną stosujemy jeszcze dziś niekiedy w leczeniu mięśniaków (o wiele lepsze wyniki daje jednak leczenie promieniami Roentgena), nieregularnych krwawień miesięcznych i innych zaburzeń cyklu miesięcznego (brak miesiączki, bolesne miesiączkowanie). Wewnątrzmaciczną galwanizacja daje niekiedy korzystne wyniki w przypadkach niepłodności uwarunkowanej dziecięcością (infantilismus) narządów rodnych. Jako elektrody dodatniej używa się w tych przypadkach kompresu z wody słonej, umieszczonego na brzuchu, jako ujemnej zaś – specjalnej sondy wewnątrzmacicznej, Elektryzacja trwa każdorazowo 5 minut, przy natężeniu prądu 30-50 miliamperów.
Leave a reply