Droga naczyń chłonnych
Drogą naczyń chłonnych drobnoustroje mogą przedostać się do luźnej tkanki łącznej przymacicz, gdzie znajdują wyjątkowo dobre warunki rozwoju (ryc. 223). Do przymacicza mogą dostawać się
– a) wstępujące zakażenie jajowodu. Zakażenie szerzące się drogą naczyń chłonnych
– b) otrzewnej jajowodowej i światła jajowodów c) otrzewnej macicznej z jamy macicy d) tkanki łącznej przymacicza z kanału szyi. zarazki i drogą bezpośrednią, jak to bywa przy głębokim rozdarciu szyi. Powstaje wówczas zapalenie przymacicz (parametiitis puerperalis). Ponieważ tkanka łączna przymacicza stawia bardzo mały opór zakażeniu, przeto rozwija się ono bardzo szybko, początkowo w postaci przekrwienia i wysięku surowiczego, wkrótce do wysięku dołącza się naciek z białych ciałek krwi w postaci wału ochronnego ii proces zapalny zostaje umiejscowiony. Wiązadła szerokie są silnie rozciągnięte, nacieczone i odpychają trzon macicy na stronę przeciwną. Jeśli zajęte są oba przymacicza, trzon pozostaje na miejscu, otoczony ze wszystkich stron naciekiem, jakby wmurowany w miednicę małą. Ponieważ przymacicza łączą się z tkanką łączną przedniej ściany brzusznej i otaczającej odbytnicę, przeto i naciek może się szerzyć ku dołowi i ku górze. Dalsze jego losy są dwojakie, wessanie lub zropienie, co zależy od złośliwości drobnoustrojów ii siły obronnej tkanek. Jeśli zakażenie zostaje opanowane przez siły obronne ustroju, wówczas naciek stopniowo twardnieje, drobnoustroje giną, ciepłota opada i w ciągu kilku tygodni następuje wyleczenie. Ropienie przymacicza poznajemy po nadal utrzymującej się podwyższonej ciepłocie ciała, gdyż w zakażonych tkankach tworzą się maleńkie prosówkowate ropnie, stopniowo zlewające się w jeden wspólny ropień. Jeżeli nie zostanie on opróżniony na drodze operacyjnej, wówczas, przebija się samoistnie na zewnątrz, przeważnie do odbytnicy, czasami do pochwy, pęcherza lub przez przednią ścianę brzucha powyżej więzadła Pouparta, a nawet w okolicy pępka.
Leave a reply