Ostre ropne zapalenie stawów (arthritis purulenta acuta) było schorzeniem często w dzieciństwie spotykanym. Obecnie dzięki antybiotykom przypadków takich jest dużo mniej. Wiele z nich dotyczy noworodków i niemowląt (coxitis neonatorum). Zarazki ropotwórcze, najczęściej gronkowce i paciorkowce lub dwoinki zapalenia płuc, rzadziej meningo- koki, gonokoki, pałeczki duru brzusznego, dostają się do stawu, zwykle jednego, albo drogą krwi z odległych ognisk zakażenia (pępek, ucho środkowe, górne drogi oddechowe, skaleczenie stopy), albo z sąsiedztwa (osteomyelitis) lub z ran drążących w głąb stawu.
Wielkie stawy częściej bywają dotknięte aniżeli małe. Zaatakowana maziówka wydziela początkowo płyn mętny. Jeżeli właściwe leczenie zaczyna się w tym okresie, sprawa chorobowa może się cofnąć i goić bez następstw. Natomiast w przypadkach źle leczonych lub zadawnionych szybko dochodzi do stanu ropnego, który pociąga za sobą zniszczenie powierzchni stawowych, czego następstwem jest włókniste lub kostne zesztywnienie stawu. Znaczne zniszczenie tkanek okołostawo-wych, rozległe rozciągnięcie torebki stawowej torują drogę dla wysunięcia się kikuta stawowego ze stawu, szczególnie w stawach obciążonych, np. biodra (luxatio pathologica).
Leave a reply