Wydzielanie PTF

Badania te dowodzą, że ośrodki podwzgórzowe, regulujące wydzielanie PIF, tworzą się pod wpływem płodowych lub noworodkowych androgenów. Jeśli pod wpływem androgenów nastąpi pełne wykształcenie tych ośrodków, to reagują one mniejszą inhibicją wydzielania PIF w wypadku stymulacji przez estrogeny. Wynika z tego, że estrogeny podawane osobnikom męskim, nawet w dużych dawkach, nieznacznie hamują wydzielanie PIF, co powoduje, że wydzielane nadal duże ilości tego inhibitora powstrzymują wydzielanie prolaktyny.

Dalsze badania wykazały, że różnicowanie ośrodków podwzgórzowych, wydzielających PIF, odbywa się pod koniec życia płodowego, a rzadziej w pierwszych dniach po urodzeniu. Istotne dane wniosły tutaj badania

Neilla (1972), który wykonał u 12 szczurów płci męskiej kastrację w pierwszym dniu ich życia. Autor stwierdził, że u połowy zwierząt ujawniło się prawidłowe męskie działanie ośrodków podwzgórzowych, kontrolujących wydzielanie prolaktyny natomiast u drugiej połowy miało ono charakter żeński. Jest to dowód, że u połowy badanych szczurów męskie zróżnicowanie podwzgórza dokonało się pod koniec okresu płodowego, jeszcze przed pierwszym dniem życia osobniczego, w którym została wykonana kastracja.

Zróżnicowanie płciowe ośrodków związanych z zachowaniem reprodukcyjnym

Badanie wpływu hormonów na zachowanie jest trudne, ponieważ wiele czynników społecznych, wpływających na to zachowanie, zaciemnia obraz. Również wpływ hormonów płciowych przejawia się inaczej u osobników męskich i żeńskich. Wiadomo na przykład, że u osobników męskich, zarówno u ludzi, jak i u psów, kotów, ryb czy ptaków, popęd seksualny trwa jeszcze przez kilka tygodni lub miesięcy po kastracji. Prawdopodobnie zjawisko to – poza Naczelnymi – nie występuje u osobników żeńskich. Natomiast ponowne pojawienie się popędu seksualnego po leczeniu hormonalnym wymaga kilku tygodni u osobników męskich, a jedynie kilku godzin lub dni u osobników żeńskich. Dłuższy czas, wymagany u osobników męskich do wygaśnięcia, jak i do pojawienia się popędu płciowego, wskazuje, że sposób działania hormonów jest inny u osobników męskich niż u osobników żeńskich (Young i wsp., 1964).

Stwierdzono, że odpowiednie warunki społeczne są konieczne do pojawienia się normalnego zachowania płciowego. Badania prowadzone nad małpami wykazały, że zwierzę, które od najwcześniejszego dzieciństwa pozbawione jest matki, wykazuje 'zaburzenia nerwicowe, obejmujące również zachowanie płciowe. Stwierdzono również, że zwierzę, które wychowuje się ze swoją matką, ale jest izolowane od kontaktów z innymi zwierzętami, wykazuje nieprawidłowe zachowanie płciowe. Badania te prowadzono nad małpami płci męskiej. Przejawiały one taki sam stopień pobudzenia seksualnego oraz próbowały odbyć stosunki płciowe, podobnie jak małpy wychowane normalnie. Jednak małpy wychowywane w izolacji nie potrafiły odbyć prawidłowo stosunku płciowego, a podawanie testosteronu nie zmieniło tego stanu. Efekt izolacji jest mniej widoczny u osobników żeńskich daje się jedynie zaobserwować hamujący wpływ takiej izolacji na agresywne i męskie cechy zachowania osobników żeńskich, które to cechy występują u samic wychowywanych w warunkach naturalnych. Zależność tę potwierdzono również w czasie badań nad świnkami morskimi, podobne dane uzyskano badając szczury, koty i ptaki {Young i wsp., 1964).