Category Lekarze

Zagadnienia związane z etologicznymi aspektami seksuologii przedstawione w tym rozdziale książki z pewnością nie wyczerpują całości problematyki. Zostały one przedstawione przez dwóch autorów, lekarzy, z których jeden jest neurofizjologiem, a drugi – seksuologiem. Dwa są też spojrzenia na problematykę: z perspektywy świata zwierząt – na świat ludzi, i z perspektywy człowieka – na inne istoty żywe, z którymi dzielimy nasz obszar mieszkalny. My, ludzie, dominujemy na całym tym obszarze bezdyskusyjnie dzięki najwyższemu stopniowi rozwoju, jaki nasz gatunek osiągnął. Niepotrzebne nam jest w tej mierze wsparcie w postaci podkreślania niższości zwierząt przez odmawianie im cech, które posiadają. Zwierzęta również czują, a niektóre gatunki myślą abstrakcyjnie i nawet tworzą prymitywne zaczątki kultury {makaki, szym- panse), które różnią poszczególne ich grupy w obrębie jednego gatunku, tak jak to jest u ludzi. Czym więc objawia się różnica między ich światem i naszym? Objawia się ona na każdym kroku. Na przykład to my piszemy o nich, a nie one o nas. To one nas inspirują, a my je badamy, a nie przeciwnie. To ogromnie dużo, ale to tylko znikoma część tego, co nas odróżnia. Jednocześnie posiadamy zdolności reagowania na określone, typowe bodźce seksualne – typowymi reakcjami, podobnie jak inne gatunki. Często nie dostrzegamy tego przez pryzmat naszej kultury i aspiracji. Dopiero wnikliwa obserwacja zwierząt pozwoliła na dostrzeżenie pewnych faktów, które odnoszą się także do nas. Nie uwłacza to wielkości człowieka, jeśli tylko zechce on uznać, że nie jest od innych istot żywych wyższy w znaczeniu „lepszy”, natomiast jest nieporównanie wyżej zintegrowany, doskonalszy. Nie ma powodu, aby koncepcje wyż- szościowe miały nas sprowadzić na manowce oderwanej od biologii interpretacji seksualności.

Wygląd wydzieliny śluzówki, która wyścieła wnętrze przewodu płciowego, zależy już w warunkach prawidłowych od przebiegających w niej procesów biochemicznych. Procesy te w poszczególnych odcinkach przewodu mają odrębi y charakter, a różnice między nimi zaznaczają się tym bardziej w warunkach patologicznych, kiedy wydzielina błony śluzowej zmienia się tak pod względem ilościowym, jak i jakościowym.

Objawy promienicy części rodnych żeńskich są z początku niewyraźne, w dużej mierze zależne od jej umiejscowienia. W przypadkach, w których punktem wyjścia jest przewód pokarmowy (najczęściej wyrostek robaczkowy), stwierdza się czasami dolegliwości, które przypominają typowe zapalenie wyrostka. Po pewnym czasie wykazać można jednak zazwyczaj niebolesny guz umiejscowiony w okolicy jelita ślepego, ale zajmujący często również powłoki brzuszne. Dopiero z chwilą wytworzenia się ropni, połączeń między nimi i ewentualnych przetok chora doznaje bólów, podnosi się ciepłota ciała, występują poty i osłabienie.

W podobny sposób można odróżnić pochwowy uchyłek odbytnicy od torbieli tylnej ściany pochwy wprowadzając do prostnicy palec. Przy rozpoznawaniu wypadnięcia macicy należy badać, czy nie ma ewentualnych powikłań tego przemieszczenia (owrzodzenia, niemożność odprowadzenia macicy do pochwy z powodu obrzęku itd). Jeśli odprowadzenie macicy się uda, badanie oburęczne wykaże bez trudności, że osłabione lub uszkodzone brzegi mięśni dźwigających odbyt nie kurczą się lub kurczą niedostatecznie, co ujawnia się, gdy chorej każe się kaszleć. Wykaże ono również, że szczelina płciowa jest znacznie szersra niż w warunkach prawidłowych. Badanie ginekologiczne wykaże także tyłozgięcie macicy i pozwoli rozstrzygnąć, czy odprowadzenie tego narządu do prawidłowego położenia jest możliwe lub nie.

Leczenie. Obniżenie i wypadnięcie części rodnych kobiety leczymy podobnie jak tyłozgięcie macicy – albo w sposób zachowawczy, albo zabiegiem chirurgicznym.

Zależnie od czynności rozróżniamy dwie odmiany jądrzaków jajnika, tj. a) cewkowe gruczolaki wytwarzające hormony męskie, a więc zawierające tzw. komórki Leydiga (komórki śródmiąższowe wytwarzające testoidy) i b) cewkowe gruczolaki nie wytwarzające hormonów. Na podstawie obrazu mikroskopowego rozróżniamy w zasadzie trzy rodzaje

– a)Typowe gruczolaki cewkowe. Składają się one z regularnych, wąskich kanalików, które wyściela nabłonek zawsze jednowarstwowy, złożony z komórek brukowych lub walcowatych, przypominających dojrzałe komórki jądra (adenoma tubulare ovarii tesliculare), Niekiedy kanaliki te nie mają światła i tworzą raczej coś __.w rodzaju nabłonkowych beleczek oto czonych dobrze rozwiniętą tkanką łączną. Pomiędzy kanalikami znajdują się czasem małe gniazda komórek nabłonkowych okrągłych z wyraźnym jądrem i jąder- kiem, które przypominają pozagruczo- łowe komórki śródmiąższowe (komórki Leydiga).

Płeć chromosomalna zostaje określona w momencie zapłodnienia jaja. U ssaków samice są homogametyczne i posiadają dwa jednakowe chromosomy płciowe XX. Samce są heterogametyczne i posiadają zespół chromosomów płciowych XY. U człowieka jajo przekazuje potomkowi 22 autosomy i chromosom X, a plemnik – również 22 autosomy i bądź chromosom płciowy X, bądź Y. Obecność chromosomu Y determinuje rozwój samca, zwłaszcza powstawanie jąder, nawet wówczas, gdy obecnych jest więcej chromosomów X, na przykład w przypadkach genetycznych aberracji typu 47,XXY lub 48,XXXY (zespół Klinefeltera). Jeśli miejsce drugiego chromosomu płciowego jest puste, jak to jest w przypadkach 46,XO, wystarczy jeden chromosom X dla rozwoju żeńskiego fenotypu, nawet gdyby miała nastąpić utrata płodności (zespół Turnera).

Wiele wreszcie problemów moralnych oraz kontrowersji stanowi rezultat wprowadzenia nowych koncepcji i technik terapeutycznych. Logiczną konsekwencją koncepcji układu partnerskiego, z której m.in. wynika, że leczenie dysfunkcji seksualnych może być skuteczne jedynie wówczas, gdy będzie przeprowadzane w układzie partnerskim – a więc nie można go przeprowadzać w oderwaniu od partnera – są próby zastosowania partnerów zastępczych w leczeniu ludzi nie posiadających stałych partnerów oraz nie potrafiących stworzyć układu partnerskiego koniecznego do ich leczenia. Partnerzy zastępczy stwarzają realną szansę wyleczenia ich zaburzeń. Jednakże zastosowanie partnerów zastępczych, mimo że ma charakter paraprofesjonalny (a więc nie chodzi

W płynie nasiennym spotyka się też biologiczne pierwiastki śladowe. Oprócz żelaza najważniejszym jest cynk, którego ilość wynosi 40 – – 1100 gg w 1 ml (Schirren, 1976). W płynie nasiennym znajdują się również prostaglandyny wytwarzane w pęcherzykach nasiennych. Są to pochodne kwasu prostanowego (nienasyconego kwasu tłuszczowego), które poza nasieniem występują we wszystkich tkankach organizmu, gdzie odgrywają kluczową rolę w regulacji neurohormonalnej i metabolicznej. Prostaglandyny E i F cechują się krótkim okresem półtrwa- nia w osoczu krwi (1-3 min). Ich poziom w 1 ml osocza u kobiet wynosi kilkadziesiąt pikogramów prostaglandyny E i kilka pikogramów prostaglandyny F. Po jednorazowym pasażu przez wątrobę ulega inakty- wacji 80°/o prostaglandyn, a po przejściu przez płuca – 90% (Klimek, 1977). W płynie nasiennym prostaglandyny występują w dużych ilościach pełnią one funkcje stymulujące. Ostateczna rola prostaglandyn nie została jeszcze wyświetlona, lecz należy przypuszczać, że odgrywają one jakąś rolę w procesie rozmnażania się. Świadczy o tym fakt stosunkowo dużego stężenia prostaglandyn w płynie nasiennym oraz obniżenie się ich poziomu w przypadku oligospermii2 (Schirren, 1976), mimo że brak ich w nasieniu nie wyklucza zdolności do zapłodnienia.

Z punktu widzenia ściśle naukowego obniżenie i wypadanie kobiecych części rodnych, a przede wszystkim pochwy i macicy jest kalectwem polegającym nie tylko na przemieszczeniu ku dołowi tych narządów, lecz dotyczącym również ich sąsiedztwa, głównie dna miednicy, pęcherza moczowego i odbytnicy. Tłumaczy się to szczególnymi warunkami anatomicznymi, jakie istnieją w kobiecej miednicy i sprawiają, że w przypadkach tego rodzaju zmiany położenia części rodnych sąsiadujące z nimi tkanki i narządy nie zachowują się również prawidłowo.

Stosowanie gałek zawierających środki bakteriobójcze, np. ichthyol, acidum tannicum itd., daje również dobre wyniki.

W związku z dodatnim wpływem ciał rujotwórczych na błonę śluzową pochwy, kt...

Normę seksualną ilościową (w zakresie wydolności seksualnej człowieka), rozpatruje się zgodnie z wyżej podanymi zasadami – na tle osobowości oraz wydolności społecznej człowieka. Granice normy ilościowej uzależnia się od stopnia harmonii lub dysharmonii między aktywnością seksualną a aktywnością we wszystkich pozostałych sferach życia człowieka. Warto przy tym zaznaczyć, że ujmowanie normy seksualnej ilościowej nie może być statyczne, lecz powinno być elastyczne i dynamiczne. Harmonię można bowiem uzyskać poprzez zestawienie różnorodnych proporcji sfery seksualnej i pozaseksualnej, a ponadto okresowe, fizjologiczne, sytuacyjne zaburzenia proporcji nie świadczą jeszcze

Drogą naczyń chłonnych drobnoustroje mogą przedostać się do luźnej tkanki łącznej przymacicz, gdzie znajdują wyjątkowo dobre warunki rozwoju (ryc. 223). Do przymacicza mogą dostawać się

Można wysunąć zasadne przypuszczenie, że zachowania seksualne podlegają właśnie tej prawidłowości: podjęte z przypadkowych powodów, udane niespodziewanie, mogą stać się zaczątkiem więzów głębszych, rozprzestrzeniających się na wiele spraw życia nieudane, aczkolwiek z różnych przyczyn, niekoniecznie z braku więzi uczuciowej z partnerem, wieść mogą do zahamowań i kompleksów. Czy należy tak dalece zaufać własnym doznaniom i przyjąć, że zawsze są one odmienne jakościowo, gdy miłość np. przemija albo gdy się rodzi, że po ich sile i głębi można rozpoznać prawdziwy stosunek do drugiej osoby? Wydaje się, że by stwierdzić owe prawdziwe doznania, trzeba by dokonać wnikliwszej analizy własnych przeżyć (do czego nie każdy człowiek jest chyba zdolny), lecz jakże trudno jest rozpoznać, co jest naturalnym odpływem uczuć, a co ich zanikiem.

Komórki kwasochłonne bez jąder i lekko pofałdowane znajdują się u kobiety w każdej fazie cyklu jajnikowego. Są to komórki zrogowaciałe, które mogą występować pojedynczo lub w niewielkich grupach. Zbyt duża ich ilość ma według Papanicolaou, znaczenie patognomoniczne.

Badanie wydzieliny pochwowej służy głównie do oznaczania czynności rujo- twórczej jajnika. Im wyższy jest poziom tych ciał we krwi, tym wyższy jest poziom glikogenu w komórkach. Stwierdza się to badaniem rozmazów wydzieliny pochwy, wystawionych po wyschnięciu na działanie par jodu (roztwór Lugola) w ciągu 2-3 minut. Preparaty barwione w ciągu 24-48 godzin poddaje się badaniu, oceniając tzw. wskaźnik glikogenu (Roszkowski)