Ta częstość ścieśnionych miednic staje się zrozumiała, jeśli przypomnimy sobie, że wiele przyczyn, poczynając od życia płodowego, aż do dojrzałości płciowej może zahamować rozwój miednicy lub spowodować zmianę jej kształtu. Poważną rolę odgrywa również i dziedziczność. Wskutek krzyżowania się licznych napływowych ras przez całe wieki, ścieśnione miednice częściej są spostrzegane u kobiet europejskich, niż u kobiet innych ras. Istnieją ścieśnienia, które biorą swój początek już w życiu płodowym. Mogą to być potworności, zaburzenia we wzroście kości, lub też choroby kości i stawów, jak rozszczepione miednice, różne kształty miednic lejkowatych, zniekształcenia z po wodu zboczenia wzrostu chrząstek (chondrodystrophia foetalis), krzywicy płodowej, wrodzonych zwichnięć stawu biodrowego itd.

Granicą między nimi jest tzw. pierścień skurczowy. Część macicy, leżąca powyżej niego, czyli trzon i dno, będzie stanowić potężny mięsień, który siłą swoich skurczów wydala jajo, natomiast poniżej pierścienia utworzy się część bierna, złożona z dolnego odcinka, szyi i pochwy. Bierna część nie bierze udziału w wydalaniu jaja i stanowi w połączeniu z szyją i pochwą kanał, przez który przesuwa się płód. Z tego wynika, że dolny odcinek, mieszczący się poniżej trzonu i powyżej ujścia wewnętrznego, musi powstać z części leżącej między trzonem a szyją, która nosi nazwę cieśni (isthmus).

Okazało się, że u przedstawicieli tego samego rodzaju może występować kilka różnych wzorców kopulacyjnych (np. rodzaj Perymyscus ma ich aż cztery), z kolei u gatunków odległych mogą występować prawie identyczne wzorce kopulacyjne. U chomika syryjskiego, gerbila mongolskiego i u aż trzech gatunków Perymyscus (o zupełnie odmiennym od szczurzego trybie życia) występuje wzorzec kopulacyjny zbliżony do szczurzego, jednocześnie zaś u blisko systematycznie spokrewnionej myszy domowej (do tego o zbliżonym trybie życia) występuje zupełnie odmienny wzorzec kopulacyjny, zbliżony z kolei do wzorca kopulacyjnego niektórych norników (wyraźnie różniących się od niej zachowaniem).

Kliniczny podział przypadł ów raka najlepiej .przeprowadzić na podstawie wytycznych, przyjętych przez Wydział Higieny Ligi Narodów. Za nadające się do operacji uważamy przypadki raka w stadium I i II. Przypadki raka w stadium III i IV schorzenia nie nadają się do operacji. O ile na podstawie klinicznego badania danego przypadku r.ie można zaliczać go ani do stadium II, ani do IV, należy zaliczyć go do stadium III. Raki w IV stadium schorzenia uważa się na ogól za nieuleczalne, jakkolwiek zakłady radoterapeutyczne podają już dziś pewien odsetek wyleczenia nawet w bardzo zaniedbanych przypadkach (około 4%).

Układ limbiczny (rąbkowy, brzeżny) jest to zespół filogenetycznie starych struktur przodomózgowia leżących na brzegu półkul mózgowych, w miejscu stykania się ich z pniem mózgu. W skład struktur korowych węchomózgowia (stanowiącego część układu limbicznego) wchodzi: opuszka węchowa, guzek węchowy, płat gruszkowaty i hipokamp – będące starszymi filogenetycznie strukturami oraz struktury filogenetycznie młodsze, to jest znajdujące się w płacie czołowym i skroniowym, oraz zakręt obręczy. W skład struktur podkorowych układu limbicznego wchodzi ciało migdałowate, przegroda oraz niektóre jądra śródmózgowia, wzgórza i podwzgórza. Nie znaczna część węchomózgowia służy jako analizator dla bodźców węchowych, natomiast całość układu limbicznego odgrywa zasadniczą rolę w koordynacji zachowania się człowieka, zwłaszcza pełni nadrzędną rolę w zakresie reakcji emocjonalnych. Ośrodki sterujące reakcjami emocjonalno-seksualnymi zawiadują wszelkimi wrodzonymi reakcjami emocjonalnymi i seksualnymi. Wszelkie bodźce z receptorów dochodzą do tych ośrodków, gdzie otrzymują odpowiedni „ładunek emocjolany”, po czym przekazywane są do kory mózgowej, która albo je wyhamowuje albo „zezwala” na wyzwolenie określonych stanów emocjonalnych. U dziecka, u którego mechanizmy korowe nie są jeszcze dostateczni wykształcone, mechanizmy podkorowe zawiadujące działaniami emocjonalno-popędowymi górują zwykle nad rozumowymi. W miarę rozwoju osobowości następuje coraz to większe podporządkowanie doznawanych emocji mechanizmom korowym i rozumowi.

Toteż zakładając, że poszczególne typy przestępstw seksualnych mogą atakować różne dobra społeczne lub indywidualne, różne wartości, że zagadnienie należy odrębnie rozpatrywać na tle poszczególnych typów przestępstw: zgwałceń, pedofilii, kazirodztwa itp., można bronić generalnej hipotezy, że naczelną wartością chronioną przez przepisy karne o przestępstwach seksualnych pozostaje wolność jednostki. Zarówno wolność o d ingerencji gwałtu, przymusu, jak i wolność d o takiego ułożenia swojego życia seksualnego, aby nie naruszało to sfery wolności zagwarantowanej innym współczłonkom społeczeństwa oraz realnych, obiektywnych interesów społecznych.

Drobne tętniczki biegnące ku macicy w więzadłach obłych nie mają większego znaczenia. Tętnica maciczna (art. uterina) jest odgałęzieniem tętnicy biodrowej wewnętrznej (art. iliaca interna ml hipogastrica). Przebiega ona między blaszkami więzadła szerokiego krzyżując się z moczowodem i dzieli się tuż przed osiągnięciem nad- pochwowej części szyjki macicy na dwa ramiona. Jedno z nich zaopatruje dolną część szyjki macicy i górny odcinek pochwy. Drugie, większe, zwraca się ku górze i przebiega wzdłuż krawędzi macicy zaopatrując przede wszystkim jej trzon, ale także i górną część szyjki. W okolicy przyczepu jajowodu do rogu macicy tętnica dzieli się na trzy odgałęzienia końcowe, z których jedno zdąża do dna macicy drugie biegnie przez krezkę jajowodu do trąbki, a trzecie do jajnika. Odgałęzienie jajnikowe tworzy połączenia z końcowymi gałązkami tętnicy jajnikowej (ryc. 24). Pomiędzy naczyniami obu stron macicy istnieją również połączenia.

Według Mastersa i Johnson (1966) na reaktywność seksualną kobiety w wieku podeszłym wpływają następujące czynniki:

– 1. Brak równowagi hormonalnej spowodowany ustaniem czynności wewnątrzwydzielniczej jajników. Wynikiem tego jest m.in. atrofia tkanek sromu i pochwy (zcieńczenie błony śluzowej pochwy, obniżenie się rozciągliwości wejścia do pochwy, zmniejszenie się zdolności do zwilżania ścian pochwy oraz skurczenie się warg sromowych większych, doprowadzające do skurczenia wejścia do pochwy). Przy stosunkach płciowych dochodzi wówczas u kobiety do odczuwania bólu przy wejściu do pochwy w fazie penetracji lub do bólu związanego z następowym podrażnieniem i zapaleniem pochwy. Często również może pojawiać się ból w czasie skurczu macicy w fazie orgazmu. Wszystko to może doprowadzić do unikania stosunków płciowych przez kobietę. Stosowanie hormonów (estrogenów i progesteronu) obniża dolegliwości bólowe, a nawet może je całkowicie znosić.

Kontaktom seksualnym zwykle towarzyszy proces emocjonalny, który według Obuchowskiego (1977) charakteryzuje się: 1. Złożonością treści, polegającą na tym, że zawiera on różne, czasem sprzeczne stany uczuciowe (przez które rozumie się treść towarzyszącą procesom emocjonalnym). 2. Dużą dynamiką intensywności isiły pobudzenia. Pobudzenie kobiety musi się przy tym rozpoczynać znacznie wcześniej niż pobudzenie mężczyzny, gdyż jest ono bardziej uzależnione od treści psychicznej (czynności ideacyjno-wyobrażeniowej) poprzedzającej realizację kontaktu seksualnego. 3. Funkcją aktywizującą, pobudzającą do różnych form działalności. 4. Właściwością uczuć samopodtrzymujących się, która sprawia, że w prawidłowych warunkach wzmaga się ich intensywność, aż do momentu nagłego rozładowania się sprawiającego ulgę. 5. Pozytywną emocją, która stwarza tendencję do powtarzania kontaktów seksualnych w sposób dostarczający satysfakcji, stwarza możliwość kompensacji różnych trudnych sytuacji życiowych oraz stwarza możliwość powstania sytuacji konfliktowej przy zadziałaniu bodźców wywołujących negatywne emocje. 6, Znacznie większym uzależnieniem emocji towarzyszących kontaktom seksualnym u kobiety od różnorodnych bodźców.

Badania Kinseya wzbudziły wiele zastrzeżeń. Jednak do dzisiejszego dnia pozostał on nieprześcigniony w sensie odwagi potraktowania, właśnie w sposób statystyczny – przy wszystkich słabościach statystyki – masowych badań życia seksualnego. Poza tym podkreślić należy, że dokonał on penetracji, bez jakichkolwiek zahamowań, wszystkich dziedzin i przejawów seksualności – i to we wszystkich grupach wieku. Było to możliwe jedynie dlatego, że zastosował amoralne podejście do życia seksualnego. Właśnie dlatego badania Kinseya, jako pierwsze systematyczne, na dużej zbiorowości przeprowadzone badania w zakresie seksualności, istotnie przyczyniły się do wyjaśnienia tabu naszego kodeksu moralnego, które zaciemniało tę dziedzinę życia – niezależnie od tego jakie uzasadnienie mają zarzuty przeciwko niemu oraz jakie mogą być w przyszłości nastawienia badaczy do badania sfery seksualnej.

Wyizolowanie chemicznie czystych związków o działaniu hormonalnym pozwoliło na przeprowadzenie szeregu badań fizjologicznych, chemicznych, biochemicznych i klinicznych. W roku 1945 K. Bloch, podając ciężarnej kobiecie znakowany cholesterol, wykazał, że progesteron jest syntetyzowany in vivo z cholesterolu, co dało początek nowej metodyce badań hormonów sterydowych. Najrozmaitsze metody, głównie izotopowe in vivo oraz systemy enzymatyczne in vitro pozwoliły na poznanie dróg syntezy hormonów sterydowych, których głównym prekursorem okazał się progesteron, powstający z cholesterolu przez skrócenie jego łańcucha bocznego.

Najbardziej szczęśliwy efekt cięży mnogiej, dzięki któremu estrada zdobywa murowany numer programu. Bliźniaki (bliźniaczki) mogą bowiem: śpiewać, śpiewać tańcząc, tańczyć śpiewając, tańczyć, produkować się w numerze akrobatycznym itd. Nie utrudniamy więc życia, a zwłaszcza pielęgnagi brata lub siostry bliźniaczki, pamiętając o tym, że razem z nim (nią) mamy już praktycznie od niemowlęctwa kontrakt artystyczny w kieszeni, samodzielnie natomiast musielibyśmy się normalnie uczyć, jak każde pozbawione brata albo siostry bliźniaka dziecko, po to tylko, aby po latach stanąć przed perspektywą otrzymania interesującej pracy, początkowo na pewno gorzej płatnej niż z bratem czy siostrą bliźniakiem. W odróżnieniu od bliźniaków trojaczki, czworaczki albo pięcioraczki mają ze względu na surowe oszczędności etatowe bez porównania gorsze perspektywy.

W prawidłowych warunkach WMW człowieka kontroluje gatunkową prawidłowość bodźca specyficznego oraz płeć i odpowiedni stopień rozwoju płciowego partnera. Kolejnym etapem kontroli są bardziej szczegółowe cechy osobnicze, związane z rozmaitymi preferencjami. Faza „zalotów”, na równi z rozwijającą się aktywnością bezpośrednio poprzedzającą właściwe zachowanie konsumacyjne, przebiega na gruncie wzajemnej, naprzemiennej wymiany informacji, już to pobudzających, już to hamujących. Informacje te mają charakter behawioralny, motoryczny, mimiczny i pantomimiczny, akustyczny niewerbalny i werbalny. Są one odpowiednio do ewolucyjnego szczebla rozwoju człowieka bardzo zróżnicowane, kulturowo i indywidualnie. Oprócz sygnałów działających powszechnie (typu „prezentacyjnego”) występują też inne, zindywidualizowane kulturowo (Imieliński, 1970) i osobniczo (Imieliński, 1973). Te ostatnie są nabyte na drodze warunkowania odruchowego. Tym sposobem sygnały pierwotnie nie obarczone ładunkiem informacji seksualnej mogą się stać indywidualnie skutecznym bodźcem w interakcji partnerskiej. Może do tego dojść wskutek wielokrotnego powtarzania związku czasowo-następ- czego. Wspomniane bodźce mogą mieć bardzo zróżnicowany charakter, od rzeczowego począwszy (kiedy przedmioty skojarzone z partnerem mogą dynamizować interakcję), poprzez behawioralny (kiedy określone zachowanie się nabiera znaczenia sygnału w interakcji seksualnej, mimo że powszechnie takiego znaczenia nie ma), aż do sygnałów werbalnych, których semantyka została zmieniona na indywidualny użytek konkretnego układu partnerskiego (analogicznie do rozmaitych pieszczotliwych wyrazów, czasem całkowicie nieadekwatnych z punktu widzenia ogólnie obowiązującej semantyki).

Pępowinę podwiązujemy podwójnie, po mocnym zaciśnięciu jednego węzła, owijamy tasiemkę powtórnie, wiążemy drugi węzeł, a z pozostałych końców robimy kokardkę, aby Ryc. 105,a...