Głównymi znamionami typowego zakażenia gnilnego macicy jest podniesienie się ciepłoty ciała i cuchnące odchody, a po porodzie także niedostateczne zwijanie się narządu. Dreszcze w zasadzie nie występują, a pacjentka nie robi wrażenia ciężko chorej. Szybkość tętna jest uzależniona od podniesienia się temperatury ciała. Proces chorobowy tylko wyjątkowo może się przerodzić w zakażenie ogólne.

Septicaemia rozpoczyna się zazwyczaj nagle od dreszczu (w pierwszych trzech dniach po porodzie lub poronieniu). Tętno staje się szybkie (niezależnie od ciepłoty ciała), słabo napięte i łatwo daje się uciskać. Temperatura ciała wykazuje z reguły ranny spadek, jakkolwiek nie opada w tym czasie nigdy do normy.

Łidokaina (Xylocain) jest głównym przedstawicielem tej grupy środków używanym często do leczenia niemiarowości serca (skuteczna w komorowych zaburzeniach rytmu, popularna w zwalczaniu migotania komór). Przeciwwskazaniem do jej stosowania jest rzadkoskurcz oraz nadwrażliwość.

Innym ciekawym i powracającym problemem jest możliwość przekształcania się receptorów a w receptory p-adrenergiczne. Hipoteza o tym, że istnieje pojedynczy adrenoreceptor, który w zależności od temperatury i innych czynników fizykochemicznych może zmieniać konformację na typ a lub |i, została wysunięta przez Szentivanyi’ego, jednakże dalsze badania Benfeya [94] nie potwierdziły lej interesującej koncepcji. Obecnie stoimy na gruncie całkowitej odrębności receptora a-adrcnergicznego od receptora (3-adrenergicznego. Odrębność tę potwierdzają ostatnie badania nad izolacją i oczyszczaniem receptora (ł-adrenergicznego, Udało się uzyskać w rozpuszczalnej formie preparaty wykazujące wiązanie, swoistość i wybiórczość przestrzenną, charakterystyczną dla receptora P-adrenergiczne- go [902],

Objawami przewlekłego zapalenia wyrostka robaczkowego są: bolesność – nie zawsze w okolicy prawego talerza biodrowego, czasami obok pępka i w nadbrzuszu prawym, zaburzenia trawienia, okresowe napady bólów, trwające od kilku godzin do kilku dni, oraz niekiedy stany podgorączkowe. Najbardziej znamiennym objawem jest skłonność do zaostrzeń (napady bólów), które mogą wystąpić bez żadnej przyczyny, czasami w okresie miesiączki. Jeśli oprócz przewlekłego zapalenia wyrostka chora cierpi również na sprawy zapalne części rodnych wewnętrznych, zaostrzenie występuje jeszcze łatwiej.

Ze względu na podobieństwo niektórych objawów klinicznych, towarzyszących ostrym i przewlekłym stanom zapalnym wyrostka i zapaleniom przydatków macicy, rozpoznanie różnicowe jest . nieraz bardzo trudne.

Należą tu: chloroprotyksen (Truxal, Taractan), klopentyksol (Sordinol), tiotyksen (Navane), flupentyksol (Fluanxol) i inne leki. Działanie kliniczne tej grupy leków jest najbardziej zbliżone do wpływu, jaki wywierają neuroleptyki fenotiazynowe [7, 14, 31, 62], Podobne też są objawy niepożądane, z tym że obserwowano je rzadziej i na ogół w mniejszym nasileniu niż po pochodnych fenotiazyny. Niektórzy sądzą [15, 114], że mniejsza liczba opisywanych objawów niepożądanych wynika wyłącznie z bardziej ograniczonego rozpowszechnienia tej grupy leków.

Wyniki próby odczytywano po 30 min (odczyn wczesny). Odczyn ru- mieniowo-obrzękowy słabo nasilony, o średnicy poniżej 1 cm klasyiiko- wano jako wątpliwy. Odczyn wczesny uznawano za dodatni, gdy występował wyraźny obrzęk i rumień o średnicy wynoszącej 1,5 – 2,5 cm i powyżej – za wybitnie dodatni.

Angiotensyną II, której powstanie inicjuje renina, jest określana jako hormon tropowy dla biosyntezy aldosteronu. Badania ostatnich dwudziestu lat udowodniły jednoznacznie ścisłą zależność pomiędzy wydzielaniem reniny w nerkach, powstawaniem angiotensyny II we krwi a bio-

Tyłozgięcie macicy leczy się albo drogą postępowania „ortopedycznego“, albo też przez zastosowanie zabiegu chirurgicznego. Metoda chirurgiczna polega na odprowadzeniu macicy w tyłozgięciu i zastosowaniu odpowiedniej operacji celem utrzymania jej w położeniu zwykłym. Jest to zatem metoda krwawa.

Cięcie musi być poszerzone na tępo, aby umożliwić dobry odpływ ropy, gdyż to decyduje o wyleczeniu.

W razie stwierdzenia samoistnego przebicia ropnia należy stwierdzić, czy odpływ ropy jest zabezpieczony i w razie potrzeby otwór powiększyć. Jeśli nie doszło do połączenia się drobnych ognisk ropnych w duży ropień, a ciepłota ciała po jakichś dwóch tygodniach opadła, należy przystąpić do leczenia mającego na celu przyspieszenie wessania nacieku zapalnego w stanie gorączkowym można jedynie zastosować napromienianie krótkofalowe.

Poza diatermią i napromienianiem krótkimi falami po spadku temperatury ciała można zalecić ciepłe okłady, przepłukiwania pochwy ciepłą wodą, nasiadówki, kąpiele solankowe, stosowanie tamponów z ichtiolem i gliceryną, proteinoterapię itd. Ze względu na przewlekły charakter schorzenia nie można spodziewać się szybkich wyników leczenia i dlatego wskazana jest zmiana stosowanych środków terapeutycznych.

Wiele leków (tab. 22.2) wywołuje zawsze uszkodzenie nerek pod warunkiem stosowania ich dostatecznie długo, niekiedy nawet w odpowiedniej dawce leczniczej, Stopień nasilenia zmian jest zazwyczaj proporcjonalny do dawki jednorazowej i ogólnej leku oraz czasu jego stosowania. Jedne z nich, np. antybiotyki aminoglikozydowe, wywołują zmiany w nerkach już po kilkunastodniowym ich podawaniu, inne, np. leki przeciwbólowe, dopiero po kilkunastu latach ciągłego leczenia. Najważniejsze leki działające bezpośrednio nefrotoksycznie przedstawiono w tab. 22.2. Mogą one uszkadzać bezpośrednio kłębki (np, aminoglikozydy, organiczne związki rtęci, mitomycyna C, tiamazol, puromycyna), wiodąc nawet do powstania zespołu nerczycowego, lub cewki (np. metale ciężkie, antybiotyki aminoglikozydowe) lub tkankę śródmiąższową (np. antybiotyki polipeptydowe).

Z kolei niektóre biologiczne następstwa używania leków psychoaktywnych wywierają wpływ na. dalszy rozwój zależności lekowej.

Zmiany jakie kiła wywołuje w ustroju kobiecym, są często przedmiotem zainteresowania ginekologa. Przyczyną tego jest nie tylko występowanie niekiedy w przebiegu kiły objawów ściśle ginekologicznych (np. krwawień w macicy), ale też konieczność brania jej w rachubę w rozpoznaniu niektórych schorzeń żeńskich narządów rodnych wobec podobieństwa cech klinicznych. Go więcej, rozpoznanie zmian kiłowych budzić może czasami wątpliwości ze względu na nieco odmienny przebieg jej w ustroju kobiecym, w porównaniu z ustrojem męskim.

Jakkolwiek krwawienia maciczne nie są odrębną jednostką chorobową, ale tylko objawem towarzyszącym najrozmaitszym schorzeniom kobiecych narządów rodnych, niezwykła częstość ich występowania upoważnia do odrębnego omawiania tego zjawiska. Uczyniono to już częściowo, opisując krwawienia patologiczno- czynnościowe w ustępach poświęconych zaburzeniom miesiączkowym oraz me- tropatii krwotocznej (rozdziały VIII i X). Obecnie pozostają do omówienia krwawienia natury organicznej, które mają przebieg nieregularny, jakby przypadkowy, i uzależnione są od przyczyn miejscowych.

Z punktu widzenia klinicznego chorzy na chorobę nadciśnieniową z dużą aktywnością reninową osocza są szczególnie wrażliwi na działanie LBA [168, 169], Jednak nie tylko ta grupa chorych jest podatna na hipotensyjne działanie LBA. Jak wykazały ostatnie badania duża aktywność reninową nie koniecznie musi być wskaźnikiem skuteczności działania leków blokujących układ reninowo-angiotensynowy. Kaptopril – lek zupełnie innej grupy, a mianowicie inhibitor enzymu konwertującego angio- tensynę 1 do angiotensyny II – jest również skuteczny jako Jek nadctś- nieniowy u chorych z małą zawartością reniny w osoczu [580]. W przypadku LBA nie należy kierować się stężeniem reniny we krwi dla przewidywania ich skuteczności terapeutycznej w chorobie nadciśnieniowej.